قلب آشفته...

                                                  صبرم از آنست که دانم میای

                                                  گر نیایی همه عمرم به امید وصالی

                                                  غم عشق است که کردست نفسم را گرم

                                                 همه عمر تباه بُوَد هر که ندارد این غم

                                                 چه خوش دمی بود آن شب وِصال 

                                                  آن هوشیاریم را برد به زِوال 

                                                عقل رود، دل گیری ، عشق دهی 

                                                به به تو چه کردی تو که هستی! 

                                                سرزنش ها همه شد خار مغیلان غمی نیست

                                                دردی بدتر چون بی تو چیزی نیست 

                                               گر مرا هیچ نباشد به این دنیا شاید 

                                               چون تو دارم همه دارم دگرم هیچ نباید 

                                              نام تو شد زمزمه ی قلب آشفته ی من 

                                              اشک خون می ریزد و شد بیچاره ی روزگار من 

                                             طوافت کنم و بنده ی تام تو باشم 

                                             شب زنده دار و واصف عشق تو باشم 

                                              گاهی ندادنم حال بدم از آن چیست

                                              اما دانم حضورت آرامش هر غمیست  

                                              چرا بخوابم گر نمیایی به خوابم 

                                              زیباست همین که دارم تو را در رویای شبانه ام 

                                              سوگند به نامت که تو آرام منی 

                                              نه فقط عشق تو روح و روانمی

                                             همه حسودی کنن به من و تو 

                                             من حسادت به رژ لب تو 

                                            چه گویم هر چه گویم کم است 

                                            باقی را خود عاشقان فهم است 

                                           دوستت دارم دوستت دارم دوستت دارم

                                           به چشمانم قسم تا ابد دوستت دارم

                                           گویند رضا چرا تو دل دادی به آرام؟!

                                            ولله  که  من  ندادم  بردند  آرام 

برچسب: شعر ,